A Era Do Remake

Dende os comezos da historia do cine a orixinalidade foi un dos principais alicientes deste arte. Sexa polo que sexa, dende hai uns anos, o mundo do celuloide está a optar máis por facer remakes de películas, é dicir, novas versións dunha película anterior, que por crear novas historias. Este fenómeno non é novo, por exemplo, no ano 1976 saiu A Invasión Dos Ladróns De Corpos, remake da película homónima do ano 1956, pero a realidade é que esto está a proliferar nos últimos tempos. A moda comenzou nos anos 90, nos que se puideron ver remakes que colleron moita sona, como O Cabo Do Medo, de 1991, dirixida por Martin Scorsese e cun elenco estelar (Robert De Niro, Nick Nolte, Jessica Lange e Juliette Lewis) que é un remake de O Cabo Do Terror, película do ano 1962 protagonizada por Gregory Peck. Tamén houbo outras, como A Noite Dos Mortos Vivintes (Orixinal do 1968, Remake do 1990). Ao tema, o século XXI trouxo, na súa primeira década, moitos remakes. Entre eles, películas moi galardoadas, como Infiltrados (2006), dirixida tamén por Martin Scrosese. Esta recibiu 4 premios Oscar e é un remake da película Xogo Sucio. Tamén grandes éxitos de taquilla, coma a versión de 2005 de Steven Spielberg de A Guerra Dos Mundos, e incluso remakes de produtos nacionais, como Vanilla Sky, remake realizado por Cameron Crowe (reparto: Tom Cruise e Penélope Cruz) da película Abre Os Ollos, de Alejandro Amenábar (protagonizada por Eduardo Noriega, Penélope Cruz e Fele Martínez) ou Quarantine, remake norteamericano de REC, do director Jaume Balagueró. Coa segunda década deste século, o mundo dos remakes non para. Entre outros: Conan O Bárbaro (Orixinal 1982, Remake 2011), Footlose (Orixinal 1984, Remake 2011), Carrie (Orixinal 1976, Remake 2013) ou Pesadelo En Elm Street (Orixinal 1984, Remake 2010). No presente, son uns cantos os remakes que están e que veñen, coma Oldboy, remake americano dunha película homónima de 2003. Sexa por falta de orixinalidade ou sexa por asegurar algo familiar ao espectador, a era dos remakes é case unha realidade, ainda que sempre aparecen películas totalmente orixinais e de moita calidade, como por exemplo, Orixe, de Christopher Nolan.